ΔΙΑΠΛΟΚΕΣ Μ.Κ.Ο.

Του Σταύρου Καρκαλέτση. Ιστορικού – συγγραφέα /8-12-2006

Απόσπασμα

Το 2006, εβδομήντα ειδικοί των ΜΚΟ από αυτούς που το 1994 κατάγγειλαν την ΠαγκόσμιαΤράπεζα, δουλεύουν πια προς όφελός της. Ηγετικά στελέχη οικολογικών ΜΚΟ σχετίζονται πλέον με επιχειρήσεις-κολοσσούς μεταλλαγμένων τροφίμων ή πετρελαιοειδών (Monsado, Exxon, Union Carbide).Όσον αναφορά τον τρόπο λειτουργίας των ΜΚΟ, μάλλον τα ελλείμματα δημοκρατίας πλεονάζουν. Οι αποφάσεις και η πολιτική τους χαράσσονται από ολιγομελείς ηγετικούς πυρήνες. Ο ρόλος των απλών μελών, ιδεολόγων πολιτών, περιορίζεται στο να πληρώνουν τις συνδρομές και να συνυπογράφουν τις καμπάνιες που έχουν προαποφασιστεί. Για το ζήτημα της συνδιαμόρφωσης των αποφάσεων, της ιεραρχίας, της πολιτικής αναζήτησης και προβληματισμού ούτε λόγος βέβαια να γίνεται. Οι ΜΚΟ δεν θέτουν ποτέ ζητήματα εξουσίας και συνολικής αμφισβήτησης του συστήματος, αλλά πάντα ελεγχόμενων μεταρρυθμίσεων.Η δράση των ελεγχόμενων από υπερεθνικά κέντρα ΜΚΟ συνδέεται παντού (και στην χώρα μας), παραπλανητικά, με λεκτικούς εξωραϊσμούς για «κοινωνία των πολιτών», «ώριμους πολίτες» και έναν θολό «εκσυγχρονισμό». Η αμερικανική εξωτερική πολιτική, μέσα από ένα πακτωλό χρηματοδοτήσεων (π.χ. μορφωτικά προγράμματα, υποτροφίες του ΝΑΤΟ, αμερικανική αναπτυξιακή βοήθεια, υποτροφίες του Σόρος και συναφών ιδρυμάτων) κατόρθωσε να ελέγξει πολλές ΜΚΟ, να ιδρύσει νέες, απόλυτα υποταγμένες. Πέτυχε όμως και κάτι άλλο: Να μετατρέψει ανθρώπους της αμφισβήτησης, της ριζοσπαστικής διανόησης και των κοινωνικών κινημάτων σε τρόφιμούς της και να τους εντάξει στη στρατηγική της και στα σχέδιά της. Έτσι, πριν από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, πριν από τις ταραχές στο Λίβανο και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, πίσω από τις πιέσεις στην Κούβα και τη Βενεζουέλα, υπάρχει η φανερή και η αφανής δράση των ΜΚΟ που προετοιμάζουν και νομιμοποιούν ηθικά τις αμερικανικές επεμβάσεις, με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την δημοκρατία, τις μειονότητες.
Ραγδαία είναι η άνοδος των ΜΚΟ και στην ελληνική κοινωνία. Η κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από όσα διεθνώς ισχύουν. Και στην χώρα μας, οι οργανώσεις αυτές θα μπορούσαν να διαχωριστούν στις πραγματικά ανεξάρτητες, που δρούν με καθαρά ανθρωπιστικά κίνητρα, και στις ελεγχόμενες, που χρηματοδοτούνται για να κάνουν «άλλη δουλειά». Οι πρόσφατες αποκαλύψεις στον ελληνικό τύπο για αδιαφανείς διαδικασίες χρηματοδότησης ΜΚΟ από την ελληνική Πολιτεία είναι ενδεικτικές. Ανύπαρκτες κατ’ ουσίαν οργανώσεις-σφραγίδες, που ιδρύονται σε μια νύχτα, λαμβάνουν απίστευτα ποσά για αμφίβολο έργο.
Επικοινωνιακά, οι εκπρόσωποι αυτών των ΜΚΟ, με πυκνή προβολή του έργου τους μέσω των τηλεοπτικών παραθύρων, κατακεραυνώνουν όποιον τολμήσει και διατυπώσει ενστάσεις. Αυτοχαρακτηρίζονται με τα ίδια και τα ίδια στερεότυπα: Ως άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, ως υπερδημοκράτες, κοσμοπολίτες, ανοικτόμυαλοι, αντιεθνικιστές, αντιρατσιστές, μα πάνω απ' όλα προοδευτικοί. Εστιάζουν σε ανύπαρκτες μειονότητες και στα δικαιώματα των μεταναστών, μιλώντας για την ανάγκη ερχομού ακόμα περισσότερων στην Ελλάδα, ώστε η χώρα να αποκτήσει πολυφυλετικό χαρακτήρα. Χρησιμοποιούν διαρκώς τις ίδιες κλισέ φράσεις, το ίδιο ξύλινο και μονότονο λεξιλόγιο: αντιρατσισμός, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικές δυνάμεις, προοδευτικοί πολίτες, ανθρωπιστική αλληλεγγύη, δημοκρατικές ευαισθησίες. Δεν θα ήταν υπερβολή στην περίπτωση των ανθρώπων αυτών να μιλήσει κανείς για μια αντεθνική νομενκλατούρα, ανθρώπους και οργανώσεις που είναι εχθρικοί απέναντι σε κάθε έναν που αρθρώνει εθνικό λόγο, και απεχθάνονται κάθε τι που έχει σχέση με το εθνικό κράτος.
Αν ο ρόλος αυτών των ΜΚΟ περιοριζόταν λοιπόν σε έργο φιλανθρωπικό ή ανθρωπιστικό. ουδέν μεμπτόν. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, εντοπίζονται τέτοιες οργανώσεις να έχουν στοιχηθεί στην αμερικανική ιδεολογική πλατφόρμα και να προπαγανδίζουν, ιδίως στα εθνικά θέματα, τις θέσεις των ΗΠΑ και -δυστυχώς- της ίδιας της Τουρκίας. Ασκούν κατ’ ουσίαν πολιτικό έργο, αναπαράγοντας πολιτικές θέσεις και μάλιστα ξεκάθαρα ανθελληνικές. Και ενώ ισχυρίζονται πως εκπροσωπούν την κοινωνία των πολιτών, στην πραγματικότητα εκπροσωπούν έναν πολύ συγκεκριμένο ολιγάριθμο ιδεολογικοπολιτικό χώρο, με μεγάλη όμως προπαγανδιστική ισχύ στα ελληνικά ΜΜΕ.Το έξωθεν πατρονάρισμα πολλών μη κυβερνητικών οργανώσεων και η κηδεμόνευσή τους από τον αμερικανικό παράγοντα, θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι γίνεται τυχαία ή με αθώα κίνητρα. Το τελικό ερώτημα είναι αν η ελληνική πολιτεία, το ελληνικό κράτος, έχει την διάθεση να αντισταθεί στην κατασυκοφάντησή του από τέτοιες οργανώσεις και αν έχει αντιληφθεί ότι στηρίζοντάς τες, υποσκάπτει τα ίδια του τα θεμέλια.

Το ψαρέψαμε από το sync!!!
Τα σχόλια δικά σας...